IN MEMORIAM

Met spijt in het hart delen wij jullie het tragisch overlijden mee op 1 maart 2014 van de heer Marcel THIRAN, vaste afgevaardigde van onze vakbond bij de sector Staatsveiligheid.

Wij zijn allen geschokt door zijn plotselinge heengaan en laat een grote leegte achter.

Wij vergeten je niet, Marcel.

Onze gedachten gaan uit naar zijn echtgenote Ingrid en zijn dierbaren en betuigen ons medeleven. Wij wensen hen veel sterkte in deze moeilijke tijden.

Voor het VSOA-FGGA,
F. FERNANDEZ-CORRALES
Nationaal Voorzitter

Eerbetoon van zijn collega en vriend Cédric Nijs, Nationaal Secretaris van onze Groep.

Beste Marcel, Beste vriend,

Het bericht van uw overlijden gisteren, heeft me diep getroffen. Dit drama was immers totaal onverwacht en zo abrupt.

We hadden mekaar nog ontmoet vorige week en, zoals gewoonlijk, sprak men eerst over koetjes en kalfjes, over triviale zaken, over onze levenservaringen, over onze familie (telkenmale vroeg je hoe mijn dochtertje Catherine het stelde; je wist immers hoeveel mijn engeltje voor mij betekent) en over tal van andere zaken, vooraleer we de diverse problemen te berde brachten, die betrekking hadden op de Staatsveiligheid.

Je plaagde me vaak op ludieke wijze, voornamelijk op het vlak van mijn grootste passie: het professioneel wielrennen.

We hadden zoveel gemeenschappelijke interesses: de fantastische Duitse en Italiaanse wagens, het respect voor eenieder en voor fundamentele principes, het syndicaal engagement, het feit dat wij beiden een hekel hadden aan onrecht. We hadden zelfs bepaalde gemeenschappelijke karaktertrekken.

Je was een actief man, toegewijd, onpartijdig, steeds en altijd ten dienste van onze leden bij de Veiligheid van de Staat, bereid om te helpen en uw deur stond altijd open voor eenieder, die uw advies wenste in te winnen.

Wat je in essentie karakteriseerde, mijn vriend, was uw vriendelijkheid, uw hartelijkheid, edelmoedigheid en generositeit. Je was een man met een groot hart.

We belden elkaar elke dag. Wanneer je op 1 december 2012 aangesteld werd als Permanent Secretaris bij onze syndicale organisatie, herinner ik me onze eerste ontmoeting nog heel goed (net alsof het gisteren was).

Onmiddellijk, was er sprake van een wederzijdse vertrouwensband en we wisten dat we een fantastisch team zouden vormen, een onscheidbaar duo. De toekomst heeft deze eerste indruk enkel maar bevestigd.

Vrij vlug, werden we echte vrienden, bondgenoten, vertrouwelingen en makkers. We hadden geen geheimen voor elkaar en het vertrouwen was alomtegenwoordig.

Op syndicaal vlak, hadden we nog zoveel doelen in het vooruitzicht gesteld, want de onrechtvaardigheden en wantoestanden zijn wel degelijk aanwezig bij de Staatsveiligheid.

Mijn vertrouwen in u en je onmiskenbare professionele kwaliteiten, het respect, die ik had voor uw persoon, hebben tot gevolg gehad dat je me zelfs vergezelde in bepaalde syndicale sectoren of federale subsectoren, die tot mijn bevoegdheidsdomein behoren. Ik denk zo bijvoorbeeld aan de diverse vergaderingen bij de FOD Binnenlandse Zaken, bij de FOD Buitenlandse Zaken en bij het Federaal Agentschap voor de Opvang van asielzoekers (Fedasil).

Op korte tijd, beheerste je perfect de onderhandelingstechnieken want je hield van je beroep en uw wil om te leren was alomtegenwoordig. Je beschikte over een ware syndicale roeping.

In het kader van tuchtprocedures, had je jezelf zelfs gespecialiseerd in de verdediging van onze leden, eenmaal ze voor de overheid dienen te verschijnen.

Met ons twee, was ons team ijzersterk; enkel de overwinning, met name het welzijn en het respect ten aanzien van de personeelsleden van de Staatsveiligheid primeerden, eenmaal men de finish bereikte.

Je was unaniem gerespecteerd: zowel in de schoot van onze syndicale organisatie en bij de 3 overige representatieve vakverenigingen, alsook bij de vertegenwoordigers van de overheid.

Mijn dierbare vriend, je kan je niet inbeelden in welke mate ik je reeds mis. Kon men de klok maar terugdraaien. Vandaag, is het reeds een immense leegte die je achterlaat.  

Als ik je mailberichten en je sms’en herlees, je berichten op mijn voicemail opnieuw beluister, komen de tranen in mijn ogen en een immens gevoel van droefheid overstelpt mij.

Telkens ik het gebouw van de Staatsveiligheid voorbij wandel, komen al onze mooie herinneringen en syndicale overwinningen terug naar boven.

Mijn gedachten gaan naar je echtgenote Ingrid en al de personen, die je in je hart droeg.

Met enorm verdriet en weemoed,

Ik zal je missen Marcel !!

Je vriend Cédric